Salaris rechtvaardigen
De hoogte van salarissen van CEO’s is een discussie die al lang speelt en vaak tot verhitte debatten heeft geleid. Hoewel er sterke argumenten tegen de hoge salarissen bestaan, is het belangrijk om ook te kijken naar de bredere economische context en de werking van de vrije markt. In essentie is de hoogte van elk CEO salaris immers Pareto-optimaal. Laten we stellen dat een CEO voor bedrag X in dienst is. Wanneer bedrag X zou dalen, zou dit zeer waarschijnlijk een verbetering voor de aandeelhouder zijn, maar een verslechtering voor de CEO in kwestie. Wanneer bedrag X zou stijgen, zou dit een verbetering voor de CEO zijn, maar een verslechtering voor de aandeelhouders. Tegen laatstgenoemde zou ingebracht kunnen worden dat een CEO wellicht harder gaat werken wanneer zijn salaris stijgt, waardoor de omzet groeit en aandeelhouders er ook op vooruit gaan. Echter is dit niet waarschijnlijk, daar de CEO in eerste instantie voor bedrag X in dienst is getreden en daarmee te kennen heeft gegeven voor bedrag X al bereid te zijn te werken (ervan uitgaande dat er door vrijemarkt werking een equilibrium is waarbij werknemers de gevraagde werkzaamheden leveren voor het equilibrium bedrag). Verder wordt aan de meeste voorwaarden voor een ideale markt voldaan. Over het punt betreffende de afwezigheid van negatieve externe invloeden zou getwist kunnen worden al naar gelang de invloed die een CEO op de raad van bestuur uit kan oefenen, maar voor de overige punten zijn de verschillen tussen salarisonderhandelingen voor een CEO en die van een typische werknemer nihil.
Vanuit consequentialistisch oogpunt valt er ook wat te zeggen voor de hoogte van een CEO-salaris. Een CEO zet zich in de basis namelijk voor het maximaliseren van de winst van een bedrijf. Door de maximalisatie van deze winst kunnen de aandeelhouders meer dividend uitgekeerd krijgen, waardoor hun geluk ook stijgt. Vervolgens kunnen zij hun geld weer besteden aan goederen en diensten, waardoor de leveranciers van deze goederen en diensten geld verdienen en hun geluk dus ook stijgt. Als de hoogte van een CEO salaris zoals hierboven betoogt dus Pareto optimaal is, valt hier vanuit consequentialistisch oogpunt dus ook een pro-argument voor aan te voeren.
Ook vanuit de deontologie zou er een pro-argument voor de hoogte van CEO-salarissen te maken zijn. De handeling van het ontvangen van een hoog salaris is immers noch moreel goed, noch moreel fout. Een hoog salaris wordt pas moreel fout wanneer de CEO zich niet optimaal in zou zetten voor het bedrijf of hij het bedrijf schade zou berokkenen door het verkrijgen van dit salaris. In die gevallen zou de CEO immers weten dat hij moreel foute handelingen verricht, waardoor de handeling van het ontvangen van een hoog salaris van een neutrale handeling naar een negatieve handeling omslaat.
Moriarty, Jeffrey (2005). Do CEOS get Paid too much? Business Ethics Quarterly 15 (2):257-281. Available at: https://scholars.bentley.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1030&context=philosophy_facpubs